W latach 1948-1952 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1952 roku związany z Instytutem Badań Literackich PAN, habilitowany w roku 1970, od 1988 profesor. W latach 70. współpracował z Teatrem Narodowym w Warszawie.

Ryszard Przybylski wypracował oryginalny i atrakcyjny styl pisarski, w którym swoboda wypowiedzi eseistycznej łączy się z dyscypliną i precyzją naukowej refleksji o literaturze. Autor zyskał rozgłos jako zwolennik nowocześnie pojętych wartości klasycyzmu, który według niego nie jest kwestią historycznie zmiennego stylu, lecz postawą światopoglądową - wyborem ładu i tradycji kultury przeciwko przypadkowości i chaosowi.

W pierwszej książce ("Et in Arcadia ego") Przybylski analizował mit arkadyjski w twórczości O. Mandelsztama, T.S. Eliota i T. Różewicza. W zbiorze "To jest klasycyzm" zajął się sytuacją współczesnego klasycyzmu, formułując postulat obrony języka przodków i śródziemnomorskiej idei człowieka jako podmiotu.

Zainteresowania ujawnione w esejach Ryszarda Przybylskiego są niezwykle szerokie. Obok prac o charakterze monograficznym poświęconych cenionym przez autora pisarzom (F. Dostojewski, O. Mandelsztam, J. Iwaszkiewicz), eseista pisał m.in. o biografii i twórczości Chopina ("Cień jaskółki") oraz o duchowości wczesnego chrześcijaństwa ("Pustelnicy i demony"). Cały dorobek eseistyczny Ryszarda Przybylskiego jest sprzeciwem wobec dzisiejszej wulgarności świata, jest niezgodą na utratę piękna i ładu moralnego.