Czy można nie znać Krakowiaków i Górali - pierwszego polskiego arcydzieła operowego z muzyką rozmiłowanego w polskiej kulturze, urodzonego w Pradze Czeskiej Jana Stefaniego i z tekstem Wojciecha Bogusławskiego, wielkiego twórcy polskiego teatru? To jest z pewnością pozycja pierwsza w obowiązkowym spisie lektur człowieka kulturalnego. Błyskotliwa, barwna śpiewogra, która pod względem stylu i artystycznej wartości  zaskakująco bliska jest Haydnowskiego Stworzenia świata czy Mozartowskiego Czarodziejskiego fletu, a od swej premiery w końcu XVIII wieku cieszy się niezmienną sympatią widzów i słuchaczy. Tajemnicą tego sukcesu jest z pewnością to, że nie straciła ona nic ze swego blasku i aktualności oraz, że sięgając nierzadko po humor rubaszny i frywolny, głosi jednoznacznie wartości rodziny, uczciwości i wzajemnego szacunku? 

Nieprzypadkowo album ten ukazuje się w Roku Moniuszki: Cud mniemany czyli Krakowiacy i Górale to jedna z najpiękniejszych kart w historii polskiej opery, bez których nie zaistniałyby najsłynniejsze tytuły Moniuszkowskie. Razem należą do naszego dziedzictwa kulturowego i są niezwykle cennym zapisem polskiej tradycji.

Jan Stefani

1.Uwertura

2.Duetto: Coz tedy?…

3.Ach, nie – nie mogę…

4.Arietta: Mos panie

5.Krakowiak: Oj, da, da

6.Witam was

7.Zosiu, ach

8.My mieskańcy

9.Aria: Niejedna mówi

10.Mój ojce

11.Finale: Wnet poznałem

12.Uwertura

13.Uciekaj!

14.Żyjmy w zgodzie

15.W tym wieku

16.Aria: Nie ci nam świadczą

17.Aria: Nie wiem, co się

18.Poćciwość, wierność